മിനിക്കഥ

                       

                വൃദ്ധ വിലാപം

രാവ് ഒരു കറുത്ത സത്വമെന്നോണം പകലിനെ വിഴുങ്ങുന്നതും കണ്ട് 

ഒരുപോള കണ്ണടയ്ക്കാന്‍ പോലുമാകാതെ പാവം വൃദ്ധന്‍ കിടന്നു .

കണ്ണുകള്‍ ഇറുക്കെ പൂട്ടിയും ,വായിലേയ്ക്കു തികട്ടി വരുന്ന കഫം 

തൊണ്ടയിലെയ്ക്ക് കടിച്ചിറക്കിയും ,കിടക്കപ്പുണ്ണു വന്ന് തോലടര്‍ന്നു 

ചുക്കിച്ചുളുങ്ങിയ ദേഹത്തു വന്നിരിക്കുന്ന ഈച്ചകളെ ആട്ടിയകറ്റാനാവാ-  

-തെ വലഞ്ഞും , സ്വന്തം വിസര്‍ജ്യങ്ങളില്‍ നാറിപ്പുഴുത്ത് ദിവസങ്ങളായി 

കിടക്കേണ്ടിവന്ന ദൈന്യതയോര്‍ത്തു വേദനിച്ചും അയാളുടെ കുണ്ടിലാ- 

-ണ്ടു  പോയ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞൊഴുകി .നാലു വര്‍ഷങ്ങളായി തളര്‍ന്നു 

കിടക്കുകയായിരുന്ന അയാള്‍ കുറച്ചു ദിവസങ്ങള്‍ക്കു മുമ്പു വരെ 

മരണത്തെക്കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചിട്ടില്ലായിരുന്നു . അന്ന് അയാളെ സ്നേഹി- 

-ക്കാനും, ഒരു കുഞ്ഞിനെയെന്നോണം,  ശുശ്രൂഷിക്കുവാനും, അയാളുടെ 

ഭാര്യയുണ്ടായിരുന്നു, പെട്ടെന്നൊരു    ദിവസം രാവിലെ അവര്‍    ഭൂമി-

-യില്‍ നിന്നും മാറ്റപെട്ടപ്പോഴാണ് അവര്‍ക്ക് തന്‍റെ ജീവിതത്തിലുള്ള 

സ്ഥാനം അയാള്‍ക്ക് മനസ്സിലാക്കാനായത് .ഒരു ഹോം നേഴ്സിനെ 

തരപ്പെടുത്തും വരെ പോലും തന്നെ തിരിഞ്ഞു നോക്കാന്‍ മിനക്കെടാത്ത 

  

മക്കളെയോര്‍ക്കവെ അയാളുടെ ഒട്ടിയ വയര്‍ വല്ലാതെ പതഞ്ഞു 

  

പൊങ്ങി...ആ പിടച്ചിലില്‍ ഉറക്കെ കരഞ്ഞ അയാളെ നോക്കി മുറ്റത്തെ 

  

മൂവാണ്ടന്മാവിലിരുന്ന മൂങ്ങ ഒരു പ്രത്യേക താളത്തില്‍ മൂളി .നിലാവ് 

  

തന്‍റെ നുറുങ്ങു വളപ്പൊട്ടുകള്‍ പെ‍റുക്കിയെടുക്കും വരെ വൃദ്ധന്‍റെ 

  

കരച്ചിലിനോടൊപ്പം മൂങ്ങയുടെ മൂളലും മൌനത്തിന്‍റെ വാല്മീകത്തി- 

-ലേയ്ക്ക്  ആഴ്ന്നിറങ്ങിയ ഭൂമിയെ പ്രകമ്പനം കൊള്ളിച്ചു.....പക്ഷെ 

വീണ്ടുമൊരു പകലിന്‍റെ വരവോതി ചിലയ്ക്കുന്ന പക്ഷികളുടെ 

ശബ്ദത്തോടോപ്പം വൃദ്ധന്‍റെയോ ,മൂങ്ങയുടെയോ ദീനവിലാപങ്ങള്‍ 

ഉണ്ടായിരുന്നില്ല ..അപ്പോള്‍ അയാള്‍ തന്‍റെ നനഞ്ഞു കുതിര്‍ന്നു ദുര്‍ഗന്ധം 

വമിയ്ക്കുന്ന പഞ്ഞിക്കിടക്കയില്‍ നീണ്ടു നിവര്‍ന്നു കിടക്കുകയായിരുന്നു 

....ആ മുഖം പ്രശാന്തസുന്ദരമായിരുന്നു ..ഒരു ദിവ്യശോഭ ആ 

മെലിഞ്ഞമെയ്യില്‍ നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു ! ആ അടഞ്ഞ കണ്ണുകള്‍ക്ക് ‌ 

ശവം തീനി ഉറുമ്പുകള്‍ കാവല്‍ നിന്നിരുന്നു.